Mijn #1 ergernis bij Netflix – en jij doet het ook als je zingt!

Gisteren keken Johan en ik Julie & Julia op Netflix. Meryl Streep speelt Julia Child. Ze is de vrouw van een Amerikaanse expat. Net na WOII belanden ze in Parijs. Daar proeft ze voor ’t eerst de Franse keuken. Oh la la!!! Dit móet ze leren.  

Julia geeft zich op voor een kookcursus. En ze loopt tegen een muur van dédain op. Wat verbeeldt ze zich wel?! Dat zij als Amerikaanse de Franse keuken meester zou kunnen worden? Daar is ze veel te lomp voor. En dan is ze ook nog eens een vrouw! 

Maar Julia laat zich niet uit het veld slaan. Ze werkt zich te pletter. En na 10 jaar ploeteren komt haar boek uit: Mastering the Art of French Cooking.

Johan en ik zitten er helemaal in. Aan het eind van de film voelen we ons zo zacht en warm als de binnenkant van een perfecte soufflé. De aftiteling begint. En…

…krak! Volgende film. Onze aftiteling verdwijnt in een hoekje en wordt overschreeuwd door reclame voor een nieuwe film.

 

Dit is walgelijk. Dus… daar moet een reden voor zijn

“Hoezo is dit?!” raas ik. 

Heel simpel. Netflix wil dat ik blijf kijken. Daarvoor slaan ze zonder gêne mijn mooie ervaring met Julie & Julia aan diggelen. Want hee… een klant die blijft kijken levert meer geld op dan een klant die de tv uitzet.

Maar waarom moet dat binnen 2 seconden?! Zappen mensen zo snel weg?

Blijkbaar horen Johan en ik tot het kleine groepje mensen dat buitensporig lang naar een aftiteling kijkt. Die mensen waar je je langs moet worstelen om de bioscoop uit te komen. ; ) 

Oké Jo-Anne, leuk. Maar wat heeft dat met zingen te maken? Nou, luister maar!

 

De grootste fout die je kunt maken aan het eind van een lied

Welke functie heeft een aftiteling? Natuurlijk: credits geven aan iedereen die aan de film heeft meegewerkt. Maar er is méér.  

De aftiteling creëert een overgang van de ‘wereld van het verhaal’ naar de ‘wereld van alledag’. Zo maak je na een film een zachte landing. 

Je glijdt langzaam de film uit. Je bent nog niet helemaal weg. Dit is een soort droomtijd. Een tijd om na te voelen. Om te verwerken. 

Stel je voor dat een lied ook een aftiteling heeft. Wat doe jij aan het einde van een lied? 

A) Je kapt de aftiteling af
B) Je laat de aftiteling lopen

Dikke kans dat je A antwoordt. Jammer!

 

Dit wil ik nooit meer zien in de les

Je kapt de aftiteling af. Wat bedoel ik daarmee? 

Je zingt een lied. De laatst noot klinkt nog… en je stapt er al uit. De muziek verdwijnt: poef! De magie is weg. 

Weet je hoe dat voelt? Dat voelt alsof iemand na een nacht heerlijk slapen zonder waarschuwing de gordijnen open trekt.  

Mag dat? NEE!!! Dat is een schande. Het voelt verschrikkelijk. Dat kun je niet maken. 

Niet tegenover het lied.
Niet tegenover jezelf als zanger.
En niet tegenover je medemusici of publiek. 

Een lied is pas af als er stilte heeft geklonken. 

 

Hier word je beter van als zanger – dus even op je kiezen bijten

Dus, hoe hoort het wel? De laatste noot klinkt. Het wordt stil. Je trilt wat na in jezelf. Dan pas breid je je bewustzijn weer uit naar je omgeving en de mensen om je heen. Je ademt uit. 

Nu is het lied klaar. 

Maar Jo-Anne, wat als ik niet mooi heb gezongen? Je snapt toch wel dat ik dan niet net ga doen alsof ik er blij mee ben?! 

Tuurlijk snap ik dat! Maar toch ga je het doen. Want je bent niet alleen. Als jij er zomaar uitstapt, verscheur je ook de droomtijd van anderen. 

Dus, hoe graag je soms ook wil laten merken dat je heus wel beter kan… Niet doen! Op zo’n moment moet je echt even flink zijn. En de stilte toch toelaten. Dat heet ‘good practice’. Daar word je sterker van. 

Ga het maar eens oefenen.

 

Ssssst!
Jo-Anne