Na het avondeten loop ik een rondje. Het is zo heerlijk lang licht. Uit een raam klinkt een saxofoon. Oooh! Er is iemand aan het oefenen.  Ik blijf staan. Lekker even luisteren.  En jij? Zing je ook thuis?   Ik wil wel thuis zingen… maar de buren dan?! “Ze vinden het vast niet mooi. Ik maak teveel herrie. Ik schaam me. Ze hebben last van me. Iedereen kan me horen.”  Ja. De buren. Die kunnen je horen. Elke dag.  Is dat erg? Ik denk van niet. Sterker nog, ik denk dat veel buren het gezellig vinden. Oké, niet als je de godganse dag loopt te toeteren of te blèren. Maar…

Man, wat een perfecte timing! Ik ben de baas over de klok vandaag. Om twee uur moet ik op het schoolplein staan. Het is nu half twee. Dus ik klap m’n laptop dicht. Grijp ‘t boodschappenbriefje. En racen maar.  In de Dirk mik ik snelsnel alles in m’n mandje. Hebbes! Klaar. Ik kijk tussen de gangpaden door naar de kassa’s, en… … alles is leeg! Het gangpad is leeg. Er staat niemand in de rij. En de caissière zit voor zich uit te staren. Dit is te mooi om waar te zijn!   Ik moet nog 15 meter… Nog 10 meter… Ieder moment kan er iemand de hoek om piepen.…

‘Zingen is toch heerlijk?’ zei Rolf en hij zong er zachtjes ‘lalalala’ achteraan.  ‘Nee!’ bulderde de koning. Zijn borstelige wenkbrauwen hingen bijna over zijn ogen. ‘Zingen is zinloos en het doet pijn aan de oren.’ Hij sloeg met zijn vuist op de eettafel zodat er patatjes uit de schaal omhoog sprongen.  Uit: Jippie! Een humeurig sprookje – Sanne Rooseboom   Rolf komt uit Jippie, een land waar iedereen altijd vrolijk is. De inwoners van Jippie maken de hele dag grapjes, zingen liedjes en huppelen rond. Rolf is op bezoek bij de koning van buurland Grom. Daar is iedereen elke dag chagrijnig, boos en somber.    Oh nee… Jippie en Grom…

Wij staan thuis op de drempel van een glorieuze tijd. Een nieuw era waar onze ogen van gaan glanzen. Ons zoontje is bijna toe aan de boeken van…  Roald Dahl. Man! Wat heb ik die verslonden als kind. Keer op keer. Er is eentje die Aron nu al erg leuk vindt. Dat is Sjakie en de Chocoladefabriek. Dus die lazen we onlangs – opnieuw – voor. En toen gebeurde het.   Deze man is niet wie je denkt dat hij is En zijn ogen… zijn ogen waren wonderlijk helder. Ze leken je steeds toe te twinkelen en te schitteren. Eigenlijk was zijn hele gezicht één en al vrolijkheid en lach.…

Zaterdagmiddag. Ik kom thuis van mijn werk. Zet mijn fiets in de tuin. Buh…Moe… Ik plof dadelijk lekker op de bank, denk ik. Want er is niemand thuis. Heerlijk. Rust!  Ik doe de deur open, en… het is een rommeltje. Stoffig, overal ligt wat. Zucht…  Nu kan het bij mij twee kanten opgaan:  Ik word Mien Dobbelsteen. Poetsdoek in de ene hand, sprayflacon in de andere. En dan als een dolle tekeer. Want ik ga hier toch zeker niet in de rommel zitten? Ben je helemaal betoeterd! Ik zit pas lekker als het huis aan kant is. Wanneer Johan en Aron thuis komen, ben ik poepchagrijnig en nog steeds niet…

De herfst is in volle gang. Hoe dichterbij de feestdagen, hoe drukker het wordt. Alles gebeurt ineens tegelijk. Je bent nog niet klaar met pompoenen uithollen of je staat alweer een surprise in elkaar te lijmen. Die is nog niet uitgepakt of je zit alweer op de fiets naar een kerstborrel met je collega’s. De volgende ochtend smijt je een boodschappenkar tot de rand toe vol met eten en dan duik je de keuken in. Oh ja, en natuurlijk genieten want oh, wat heerlijk deze maanden.  Zo gaan we het dus niet doen.  Ik wil niet als een wervelwind richting de feestdagen. Niet uitgewrongen aan het kerstdiner zitten – met dikke…

Het is zover. Ik moet kiezen. Ga ik ervoor, of doe ik het niet? De zenuwen gieren door mijn lijf. Dan zegt mijn zoontje:  “Mama, het heeft een voordeel en een nadeel. Het voordeel is dat je straks erg trots op jezelf bent. Het nadeel is dat je eerst iets moet doen wat je heel eng vindt.”  Je hebt gelijk schatje… ik doe het.    En toen viel ik 37,5 meter naar beneden We zijn in de Efteling. Ik ga in de Baron.  Juist. De Baron. We staan in de rij. M’n vader, m’n broer en ik.  Wat als de beugel losschiet? Of als het karretje ontspoort? Wat als…. M’n…

We zitten aan tafel. Gebakken aardappeltjes, sla en een burgertje. De mayo en de ketchup staan er ook.  Aron heeft wat aardappeltjes op zijn bord. De burger is al afgekeurd. Die is vies. “Mag ik de ketchup even,” vraagt hij. Ja hoor. Een flinke kneep in de fles. Flats! Een plens ketchup belandt op zijn bord.  Johan en ik zitten heerlijk met onze neus in de aardappels. Mmm! Daarom hebben we pas na een poos door dat er iets niet klopt. Aron heeft steeds minder ketchup op zijn bord, terwijl de hoeveelheid aardappels gelijk blijft. Hmmm…  “Aron, eet eens wat aardappels.” “Die lust ik niet!” “Ja, maar je kunt niet…

Johans oma heette Helena. Lena voor intimi. Lena wist iets wat ik niet wist. In mijn huis lag een stapel verkreukelde kleren in een hoekje. Daar kwam ik niet, in dat hoekje. Nou… twee keer per jaar. De rest van het jaar was het er niet: “Nee, daar heeft mijn huis een ronde hoek. Mooi hè?”   Deze 8 woorden hebben grote kracht 2019. Een doodgewone zondag – Het is één van die twee mysterieuze dagen waarop de ronde hoek oplost. Het hoekje erachter wordt zichtbaar. De verkreukelde kleren kijken me aan en zeggen: “Zo, ben je daar eindelijk? Pas je ons nog?”  Ik huiver. Want ik weet wat ze…

Als het op lezen aankomt, ben ik Koekiemonster. De bieb is mijn koektrommel. Ik lees gulzig, en lang niet alles gaat naar binnen. Letters vliegen als kruimels in het rond. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik lees het gewoon nog een keer. Tot alle kruimeltjes op zijn. Jammie! Ja. Ik ben een lezer. Altijd al geweest. En jij? De zomervakantie staat voor de deur. Een uitgelezen ? moment om met een boek in een tuinstoel te ploffen. Zonnebril op, lekker drankje ernaast… en lezen maar.  Vandaag deel ik een kleine boekenlijst met je. Allemaal boeken die ik ’t afgelopen jaar heb verkruimeld. Boeken over zingen en dingen die daarbij…