Woensdagochtend. Ik zit buiten in de ochtendzon. Met mijn boek. Zo’n boek verslind ik normaal in een paar dagen. Maar pfff… dit is te goed om snel te lezen. Ik proef elke zin apart. Dit boek eet ik met mes en vork.  Dan komt deze passage:  You must remember that I am of the Edema Ruh. We were telling stories before there were books to write in. Before there was music to play. When the first fire kindled, we Ruh were there spinning stories in the circle of its flickering light.  Uit: The Name of the Wind – Patrick Rothfuss   Dit is het verhaal van mijn familie Ik leg…

  05:00 uur – Ik lig wakker. Elke ochtend zingt een merel me wakker. Al wekenlang. Hij zit dan bij de buurvrouw, in de top van de conifeer. En hij juicht dat weer een nieuwe dag begint. Ik kreun en grijp naar de oordoppen die naast mijn kussen liggen.  Maar vandaag is het anders. Het duurt even voor ik het doorheb. Het is stil. Onrustig draai ik me om. Het duurt lang voor ik weer slaap.    Weken later… Het blijft stil. Elke ochtend. Elke avond. Ik mis mijn merel.  In de herfst zou hij komen smullen van de bessen in de vuurdoorn. Ach… die hangen er dit jaar toch…

De zomervakantie komt eraan. Tijd om lekker te luieren! Misschien met een goed boek? : )  Hier is mijn juli boekenblog. De bieb heeft al deze boeken. Koop je liever? Je lokale boekhandel is blij als je hen bezoekt.    The Kingkiller Chronicle – Patrick Rothfuss Deel 1 – The Name of the Wind Deel 2 – The Wise Man’s Fear   How quickly you can finger notes is the smallest part of music. The real key is timing. It’s like telling a joke. Anyone can remember the words. Anyone can repeat it. But making someone laugh requires more than that. Telling a joke faster doesn’t make it funnier. As…

Vandaag een heel korte. Leestijd 30 seconden. De tekst is maar een paar centimeter lang. Maar – in mijn leven – kilometers diep.  Ain’t nobody out there as brave as you, you’re holding your own A million different voices that are trying to break you Just listen to one The one that’s inside you Uit:  Soldier On – Di-Rect   Zingen is een manier is om jezelf te laten zien. Jezelf te laten horen. Toch?  Nou… in die zinnen zit één woord teveel. Dat woord zorgt voor veel ongemak, zenuwen en schaamte.  laten Haal dat eens weg.  Zingen is een manier om jezelf te zien. Jezelf te horen.  Als je…

Vorige maand stuurde ik je 7 redenen waarom de buren BLIJ mogen zijn dat je zingt.  Als ik het lijstje bekijk, moet ik een beetje lachen. Een teken van leven. Structuur in je dag. Een aanknopingspunt voor een gesprekje. De geruststelling dat er iemand thuis is.  Het klinkt kneuterig. Maar ik ben bloedserieus. De dagelijkse dingen DOEN ERTOE.  En als je mij niet gelooft, luister dan naar Anna Enquist:  “Als ik nu een advies aan mijn jongere zelf zou geven, zou het dát zijn: sta meer stil bij de schoonheid en het belang van het gewone leven.”   Loop hier niet aan voorbij. Want dan mis je zoveel… Als ik…

Na het avondeten loop ik een rondje. Het is zo heerlijk lang licht. Uit een raam klinkt een saxofoon. Oooh! Er is iemand aan het oefenen.  Ik blijf staan. Lekker even luisteren.  En jij? Zing je ook thuis?   Ik wil wel thuis zingen… maar de buren dan?! “Ze vinden het vast niet mooi. Ik maak teveel herrie. Ik schaam me. Ze hebben last van me. Iedereen kan me horen.”  Ja. De buren. Die kunnen je horen. Elke dag.  Is dat erg? Ik denk van niet. Sterker nog, ik denk dat veel buren het gezellig vinden. Oké, niet als je de godganse dag loopt te toeteren of te blèren. Maar…

Man, wat een perfecte timing! Ik ben de baas over de klok vandaag. Om twee uur moet ik op het schoolplein staan. Het is nu half twee. Dus ik klap m’n laptop dicht. Grijp ‘t boodschappenbriefje. En racen maar.  In de Dirk mik ik snelsnel alles in m’n mandje. Hebbes! Klaar. Ik kijk tussen de gangpaden door naar de kassa’s, en… … alles is leeg! Het gangpad is leeg. Er staat niemand in de rij. En de caissière zit voor zich uit te staren. Dit is te mooi om waar te zijn!   Ik moet nog 15 meter… Nog 10 meter… Ieder moment kan er iemand de hoek om piepen.…

‘Zingen is toch heerlijk?’ zei Rolf en hij zong er zachtjes ‘lalalala’ achteraan.  ‘Nee!’ bulderde de koning. Zijn borstelige wenkbrauwen hingen bijna over zijn ogen. ‘Zingen is zinloos en het doet pijn aan de oren.’ Hij sloeg met zijn vuist op de eettafel zodat er patatjes uit de schaal omhoog sprongen.  Uit: Jippie! Een humeurig sprookje – Sanne Rooseboom   Rolf komt uit Jippie, een land waar iedereen altijd vrolijk is. De inwoners van Jippie maken de hele dag grapjes, zingen liedjes en huppelen rond. Rolf is op bezoek bij de koning van buurland Grom. Daar is iedereen elke dag chagrijnig, boos en somber.    Oh nee… Jippie en Grom…

Wij staan thuis op de drempel van een glorieuze tijd. Een nieuw era waar onze ogen van gaan glanzen. Ons zoontje is bijna toe aan de boeken van…  Roald Dahl. Man! Wat heb ik die verslonden als kind. Keer op keer. Er is eentje die Aron nu al erg leuk vindt. Dat is Sjakie en de Chocoladefabriek. Dus die lazen we onlangs – opnieuw – voor. En toen gebeurde het.   Deze man is niet wie je denkt dat hij is En zijn ogen… zijn ogen waren wonderlijk helder. Ze leken je steeds toe te twinkelen en te schitteren. Eigenlijk was zijn hele gezicht één en al vrolijkheid en lach.…

Zaterdagmiddag. Ik kom thuis van mijn werk. Zet mijn fiets in de tuin. Buh…Moe… Ik plof dadelijk lekker op de bank, denk ik. Want er is niemand thuis. Heerlijk. Rust!  Ik doe de deur open, en… het is een rommeltje. Stoffig, overal ligt wat. Zucht…  Nu kan het bij mij twee kanten opgaan:  Ik word Mien Dobbelsteen. Poetsdoek in de ene hand, sprayflacon in de andere. En dan als een dolle tekeer. Want ik ga hier toch zeker niet in de rommel zitten? Ben je helemaal betoeterd! Ik zit pas lekker als het huis aan kant is. Wanneer Johan en Aron thuis komen, ben ik poepchagrijnig en nog steeds niet…