Mien Dobbelsteen temmen – een snelcursus voor perfectionisten
Zaterdagmiddag. Ik kom thuis van mijn werk. Zet mijn fiets in de tuin. Buh…Moe… Ik plof dadelijk lekker op de bank, denk ik. Want er is niemand thuis. Heerlijk. Rust!
Ik doe de deur open, en… het is een rommeltje. Stoffig, overal ligt wat. Zucht…
Nu kan het bij mij twee kanten opgaan:
- Ik word Mien Dobbelsteen. Poetsdoek in de ene hand, sprayflacon in de andere. En dan als een dolle tekeer. Want ik ga hier toch zeker niet in de rommel zitten? Ben je helemaal betoeterd! Ik zit pas lekker als het huis aan kant is.
Wanneer Johan en Aron thuis komen, ben ik poepchagrijnig en nog steeds niet klaar. Want hoe meer ik doe, hoe meer ik zie. En zo gaan we neerwaarts.
- Ik doe een beetje. Alleen even de wastafel en de wc beneden. Daarna ga ik zitten met een glaasje wijn en een goed boek. Als Johan en Aron thuiskomen, ben ik in een prima humeur.
Gelukkig kies ik vandaag optie 2. Weet je wat mij over de drempel helpt? Niet dat ik wéét dat het beter is. Nee, want als Mien eenmaal wakker wordt… dan is er geen houden aan.
Zo tem ik Mien Dobbelsteen
De Mien-in-mij is niet redelijk. Kent geen maat. Het enige dat Mien kan temmen, is mijn mantra. Deze leerde ik van Marie Forleo, een geweldige onderneemster die andere vrouwen helpt om slimmer te werken. Ze heeft een heleboel mantra’s die supergoed blijven kleven in je hoofd. Mijn favoriet: progress, not perfection.
Als ik die mantra toepas, ga ik vooruit zonder over mijn grenzen te gaan. Ik win op 2 fronten:
ik kom dichterbij mijn doel (in dit geval een opgeruimd en fris huis) én ik groei als mens.
Win #1: Ik neem mijn behoeftes serieus. De behoefte aan een fris huis. En ook de behoefte om na een werkdag even te ontspannen. Om een moment te genieten van een stil huis.
Win #2: Ik respecteer mijn eigen grenzen: meer dan een kwartiertje schoonmaken zit er nu even niet in. Hallo, ik kom net thuis van mijn werk!
Deze mantra is magisch als je zingt
Dit kom je ook tegen als je zingt. Perfectionisme. Ja of ja?
Voor het kritische stemmetje in ons is het nooit genoeg. Niet genoeg gezongen, wel gezongen maar niet goed, wéér die tekst niet uit je hoofd…
Wat als je de volgende keer eens denkt: progress, not perfection.
Ik beloof je, dat doet wonderen!
Liefs,
Jo-Anne