Ik wil niet normaal
“Ga eens rechtop zitten,” zegt hij.
Ik zit bij de opticien. Ik krijg een bril.
De opticien wil zien waar mijn pupillen zitten als ik door de bril kijk. Dan kan hij het brandpunt bepalen. Zo kunnen de glazen goed geslepen worden. Daarom moet ik ‘rechtop’ zitten.
“Steek je kin maar een beetje vooruit,” helpt hij me. “Nee,” zeg ik, “zo zit ik niet.” Dit is duidelijk nieuw voor hem. Hij probeert het nog eens. “Nee,” zeg ik beleefd.
“Goed, als jij zo zit,” zucht hij. “Dan klopt het nu.”
Hij is niet overtuigd. Maar dat geeft niet.
Dit probleem valt niet op omdat IEDEREEN het doet
Dit is waanzinnig interessant. Wat gebeurt hier?
De opticien wil mijn glazen goed aftekenen. Hij wil daarom dat ik rechtop zit. En hij gebruikt daarvoor – heel begrijpelijk – al zijn andere klanten als referentiekader.
En daar hebben we het probleem.
We lopen in het Westen bijna allemaal met onze kin vooruit. In welke vorm dan ook: ingezakt, uitgeblust, gespannen, mij-kun-je-niks-maken, ik-ben-hier-de-baas… Allemaal vormen van hetzelfde patroon: kin naar voren, korte nek.
We zijn onze poise kwijt.
Poise, daar is geen goed Nederlands voor. Het omvat: balans, zelfvertrouwen, veerkracht, equilibrium, gereed zijn.
Deze zin vat het mooi samen: “The animal was poised ready to leap.”
Kijk eens om je heen op straat en in de trein. Levendigheid met beheersing. Waar laten wij mensen dat nog zien?
Deze man heeft een oplossing
De opticien vroeg me om het probleem te laten zien. Korte nek, kin vooruit. Net zoals iedereen. Want dat is normaal.
Maar wat als ik ‘normaal’ niet wil…?
Ik wil niet normaal. Ik wil NATUURLIJK.
Liefst tot ik oud ben.
Kijk maar eens naar deze foto van Frederic Matthias Alexander, de grondlegger van de Alexandertechniek. Is dit normaal of natuurlijk?
En dan nu mijn nieuwjaarswens voor jou:
Ik wens je een helder NEE tegen alles wat normaal lijkt, maar niet natuurlijk is.
Liefs,
Jo-Anne