Dit was echt smerig… en precies wat ik nodig had

“Zeg schat, hoe voel jij dat nou, dat je over je grens bent gegaan?”

Johan en ik hebben een hele berg to-do’s afgevinkt. Belastingdienst, rekeningen betalen, bso plannen, boodschappen bestellen, lidmaatschap van de bieb verlengen… 

En nu zitten we aan onze taks. Johans rug zeurt. Mijn lijf voelt strak. Ik adem oppervlakkig. 

Het goede nieuws? We kunnen aan tafel. Eindelijk: eten! 

Dan klinkt achter ons een geluid…

De kat kotst in de convectorput. Ja… onze lieve Oscar kotst niet op de vloer, maar op een rooster. Daaronder zit de verwarming. Die bestaat uit heel dicht op elkaar staande golvende platen. 

Ben je gestrest? Kap deze beweging NIET af! 

“Make sure you breathe out fully,” zei Nadia Kevan, hoofddocent Alexandertechniek aan de opleiding in Nijmegen. Ze wees haar studenten op een disbalans. 

Druk als we zijn, ligt de focus veel te sterk op de inademing. Het gevolg? Je ademt niet meer echt uit. 

Uitademen is een beweging. Wanneer ik te weinig rust neem, maak ik die beweging niet af. Ik blijf hangen in de impuls om in te ademen. Herken je dat? Je romp voelt strak aan, gespannen.

Make sure you breathe out fully.

Nou… dat waren wij dus vergeten. Die to-do lijst moest af en daarom ademden we in… en in… en wéér in. 

Toen deed onze kat er nog een klein schepje bovenop.

Lief lijf, wat ben je fantastisch

Daar zitten we dan. Gebogen over de openstaande put. Johan schraapt kots tussen de verwarmingsplaten uit met een potlood. Dan begin ik te lachen… en te lachen… en te lachen. 

Hahaha… Ik vind het echt niet grappig hoor, dat jij met een potlood kots uit het rooster schraapt.

Ik kan niet meer stoppen. M’n lichaam moet lachen. Mijn middenrif schudt alle stress eruit. 

Wat een mega-groot verschil voel ik daarna. M’n lijf is weer zacht. Ik adem rustig en ruim. 

Aan jou de keus: op tijd uitademen of je kat om hulp vragen. Allebei mag ook. ; ) 

Pfffff,
Jo-Anne