Een ode aan modder

Vandaag móest ik naar buiten. De blote hemel boven mijn hoofd voelen. Er loopt een klein paadje langs de Vecht. Landelijk, alsof je zomaar ineens de stad uit bent. Zand, water, wilgen en gras.

Het paadje was modderig vandaag. Lastig om op te lopen. Toch ploegde ik me glibberend een weg. Hetzelfde straffe tempo als altijd, alleen dan verkrampt. En ineens daagde het me…

Voeten als leraar

Ik ga te snel. Mijn voeten weten het tempo, niet ‘ik’. Toen ik dat in de gaten kreeg gingen mijn voeten ineens áán. Ze kennen de grond als geen ander.

Dus daar liep ik. Luisterend met mijn voeten. Modder… vertragen. Zand… stevigheid, vertrouwen. Tempo omhoog.

De modder was niet fout. De modder was.

Hoe ga jij om met de ‘modder’ in je dag? Doorploegen op hetzelfde tempo? Of mag je vertragen?